bezczułość

29 i 30.06 - kolejne spetakle Huśtawki, zapraszamy :) 

Bez­czu­łość to nazwa kam­pa­nii spo­łecz­nej łączą­cej dzia­ła­nia naszych ogni­sko­wych ludzi (choć nie tylko) z róż­nych obsza­rów życia: arty­stów, psy­cho­lo­gów, dzien­ni­ka­rzy, mana­ge­rów, nauczy­cieli. Chcemy roz­po­cząć dys­ku­sję o isto­cie rela­cji mię­dzy­ludz­kich, o samot­no­ści, o poszu­ki­wa­niu miło­ści, bli­sko­ści, o alie­na­cji czło­wieka we współ­cze­snym świe­cie, pogma­twa­niu naj­prost­szych ludz­kich potrzeb w wir­tu­al­nej prze­strzeni sub­sty­tu­tów. Chcemy poroz­ma­wiać o tym, jak ważna jest w naszym życiu czu­łość — od pierw­szego przy­tu­le­nia, aż do bli­sko­ści w ostat­niej chwili życia.

Dzia­ła­nia arty­styczne będą pre­tek­stem i zapro­sze­niem do rozmowy.

Roz­po­czy­namy insce­ni­za­cją sztuki Wil­liama Gib­sona „Dwoje na huś­tawce”. Główne tematy, wokół któ­rych spla­tają się losy dwójki boha­te­rów, to poczu­cie osa­mot­nie­nia, tęsk­nota do bli­sko­ści i poszu­ki­wa­nie har­mo­nii w rela­cji z dru­gim człowiekiem.

Pro­blemy, pyta­nia i dyle­maty, które wyła­niają się z tego dra­matu są istotne w dzi­siej­szym świe­cie i na roz­ma­ite spo­soby doty­kają wszyst­kich ludzi. W poszu­ki­wa­niu wła­ści­wej drogi każdy z nas znaj­duje roz­wią­za­nia i podej­muje wła­sne decy­zje. Dla­tego chcemy zapre­zen­to­wać „Dwoje na huś­tawce” w kilku odsłonach. Ten sam tekst zosta­nie zin­ter­pre­to­wany i zain­sce­ni­zo­wany przez róż­nych reży­se­rów i zagrany przez róż­nych akto­rów. Mamy nadzieję, że zaowo­cuje to szer­szym spoj­rze­niem widzów na pro­blemy poru­szane w sztuce i spro­wo­kuje do dyskusji.

W kam­pa­nii spo­łecz­nej Bez­czu­łość chcemy nie tylko sta­wiać pyta­nia poprzez język sztuki, ale rów­nież szu­kać odpo­wie­dzi w dys­ku­sjach z widzami po spek­ta­klu, z udzia­łem mode­ra­to­rów — psychologów.

Zapra­szamy wszyst­kich na pierw­szy spek­takl i roz­mowy po nim. Teatr jest prze­cież miej­scem, w któ­rym jako bar­dzo mło­dzi ludzie uczy­li­śmy się myśleć i wyra­żać uczu­cia. Dziś chcemy pójść tą samą drogą, bo cią­gle czu­jemy się zagubieni.