Oksana Predko feat. Nut Cane "Autobus"

Kobieca siła przetrwania czyli jak żyją kobiety w Somalii?

„MARIANA"

HELLDORADO.PL: ciemna strona mocy (fragment)

November Project - Safandula

kenya yetu

Jambo Bwana! 

Jambo bwana
Habari gani?
Mzuri sana
Wageni wakaribishwa
Kenya yetu
Hakuna matata

Kenya nchi nzuri
Nchi ya maajabu
Nchi ya kupendeza

Hakuna matata 
Kenya yetu
Hakuna matata
Kenya wote

Łąki Łan - Infinite

IFI UDE "INNA" fragment (live) Teatr Syrena

komuna//warszawa

Javier Limón y Buika en Buenafuente 29/09/10

Oksana Predko feat. Nut Cane "Autobus"

Oliver Mtukudzi and the Black Spirits - Full Performance (Live on KEXP

usłyszeć Afrykę

kult / prosto

make up artist

charakteryzacja
make up 

Jeśli szukacie mistrzyni make up'u - bardzo polecam !
Lucyna Rossa 

www.lucynarossa.pl 

mail@lucynarossa.pl 

tel. 886 205 406

Koncert Macko Korby w Gazowni Warszawskiej

Frédéric Galliano & the African Divas - "Alla Cassi Magni" - Directed by...

georgia

mam ochotę na taniec

Intryguje Cię taniec współczesny? Chcesz wiedzieć więcej na temat choreografii i poznać sylwetki wybitnych tancerzy i tancerek? Współczesna choreografia to sztuka odrębna i niezależna, ale jednocześnie otwarta, wyrazista i, wbrew pozorom, komunikatywna.

W najbliższą niedzielę, 6 października o godz. 11:00 odbędzie się II z cyklu spotkań 
MAM OCHOTĘ NA TANIEC poświęcone związkom tańca z muzyką. 


WSTĘP WOLNY!

PROGRAM:
II TANIEC I MUZYKA 6.10 / godz. 11:00Teatr Socho (Soho Factory), ul. Mińska 25

+ wykład Jadwigi Grabowskiej-Majewskiej 

+ rozmowa

+ projekcje filmów: Anne Teresa de Keersmaeker „Fase” i „Rosas dance Rosas”, Merce Cunningham i John Cage, Małgorzata Haduch „Improwizacje z muzyką”

Koncepcja i koordynacja: Renata Piotrowska

(we współpracy z Jadwigą Grabowską-Majewską)

ZAPRASZAMY!

Organizatorem warsztatów jest Teatr Ochoty przy wsparciu Instytutu Muzyki i Tańca.Współpraca: Studio Teatralne Koło

Ciało / Umysł

W piątek wieczorem w Teatrze Studio w Warszawie ostatnim epizodem „Clean Room’’ hiszpańskiego twórcy Juana Domìngueza Rojo zakończył się festiwal Ciało/Umysł

Tak, lubię patrzeć. Hasło tegorocznej edycji było tyleż prowokacją, co diagnozą i zachętą do próby przekraczania dyktatu wizualności. W programie tegorocznego festiwalu stawiane były pytania o granice widzialności, o związki percepcji z emocjami, o performowanie różnych wymiarów piękna i brzydoty, o wizualne przestrzenie wykluczenia…
Na festiwalu pokazanych zostało 13 spektakli, w tym jeden pokaz przedpremierowy, dwa pokazy work in progres, pięć premier polskich, dwie premiery warszawskie, jedna premiera na festiwalu Ciało/Umysł. W festiwalu wzięło udział 80 artystów, na spektakle do Teatru Studio przybyło ponad 3000 widzów. Uczestniczyli oni w dwóch panelach dyskusyjnych oraz dziesięciu spotkaniach z artystami.
Festiwal rozpoczął się obszernym przeglądem spektakli polskich choreografów i artystów. Podczas weekendu 20-22 września wystąpili m.in. Maria Stokłosa w spektaklu „Intercontinental”, Karol Tymiński w spektaklu „BEEP”, Kaya Kołodziejczyk w spektaklu „SOL” i Anita Wach w spektaklu „Gloria!”. Na festiwalu zaprezentowaliśmy także dwie prace w procesie „Agency” Wojtka Ziemilskiego i „The Forest” Renaty Piotrowskiej. Ponadto publiczność Festiwalu C/U mogła zobaczyć spektakl "Szpieg. Albo człowiek, który słuchał" muzyczno-technologicznego duetu Grzegorz Laszuk/Michał Libera oraz nową interpretację Święta Wiosny – spektakl „Niżyński. Święto snów” w wykonaniuTomasza Wygody i reżyserii Sławomira Krawczyńskiego i Anny Godowskiej.

United Future Organization - The Scene (Bench On Brownswood Road (Doc 2/3)

Lights&Music w Warszawie

Tadashi Yabe  i DJ Quietstorm! 
12 października Couscouskuskus Kolektyw i Znajomi Znajomych z dumą połączą te dwa żywioły i splotą ich ścieżki podczas jedynej w swoim rodzaju europejskiej odsłony nocy Lights & Music. A więc, razem z Piotrem Bejnarem, Lutto Lento, Nutcane'm, Filipem Lechem, RRRKRTA, MKO, QBS i Richardem Hade'm, sprawimy, że porządek muzyki zapanuje na nowo.

Włoskie buty - najnowsza powieść Henninga Mankella

Na niewielkiej bałtyckiej wyspie mieszka samotnie Frederick Welin, sześćdziesięciosześcioletni emerytowany lekarz. Rytm jego życia wyznaczają codzienne poranne kąpiele w wykuwanym codziennie przeręblu. Pewnego dnia na otaczającym wyspę lodzie pojawia się kobieca postać, wspierająca się na chodziku – to Harriet, miłość życia Fredericka, którą prawie czterdzieści lat wcześniej opuścił bez słowa. Dawna kochanka żąda spełnienia złożonej wiele lat wcześniej obietnicy – chce, żeby Frederick zawiózł ją nad leśne jezioro, o którym niegdyś opowiadał. Ruszają więc w podróż, która całkowicie zmieni starzejącego się, złamanego życiem człowieka.

Goldfrapp - Happiness

Original DJ Mix-CD by Yabe Tadashi

Lykke Li - Youth Knows No Pain (Acoustic)

Kobas Laksa w Studio.

Zapraszam dziś na wernisaż fotograficzny Kobasa Laksy w Teatrze Studio o 19:00 !

Kilka fotografii autora:

                           

koniec to nie my.

teatr studio

Asaf Avidan // Different Pulses

Konstelacje w Teatrze Polonia

Data premiery: 30 sierpnia 2013

Tytuł oryginalny: Constellations

Autor: Nick Payne

Przekład: Elżbieta Woźniak

Reżyseria: Adam Sajnuk

Scenografia i kostiumy: Katarzyna Adamczyk

Muzyka: Michał Lamża, Gwidon Cybulski

Światło: Adam Sajnuk

Animacje: Magdalena Ziarnik

Asystent scenografa: Małgorzata Domańska

Asystent reżysera i producent wykonawczy:Ewa Ratkowska

Serwis fotograficzny: Krzysztof Opaliński

Obsada: Maria Seweryn, Grzegorz Małecki (aktor Teatru Narodowego)

Marianne i Roland spotykają się i zakochują się w sobie. Ale co by było, gdyby ich drogi w ogóle się nie zeszły? A gdyby ich losy skrzyżowały się w innym momencie? Nick Payne pokazuje nam różne wersje tej samej historii przy okazji zadając ważne pytania o znaczenie przypadków i wyborów w naszym życiu. KONSTELACJE, to piękna, dwuosobowa sztuka o przeznaczeniu, o tym, jak z pozoru błahe, codziennie wydarzenia wpływają na nasz los. A w tle - matematyka, fizyka kwantowa i teoria kosmosu. Tajemniczy, na wpół poetycki, wzruszający, a momentami niezwykle dowcipny tekst. Najsławniejsza sztuka brytyjskiego dramatopisarza Nicka Payne’a jest z powodzeniem wystawiana w londyńskim Royal Court Theatre. W zeszłym roku zdobyła nagrodę dla najlepszego tekstu dramatycznego Evening Standard Theater Awards. W Teatrze Polonia sztukę wyreżyseruje Adam Sajnuk, a zagrają w nim Maria Seweryn oraz Grzegorz Małecki. 

La Dolce Vita/Federico Fellini

KONIEC TO NIE MY | reż. Marcin Liber

To była miłość od pierwszego wejrzenia. 
Aysel S., rocznik 1974, z pochodzenia Turczynka, studiowała medycynę, lubiła imprezy, ubierała się po europejsku. Urodziła się w Stuttgarcie, w tradycyjnej tureckiej rodzinie, przeciwstawiła się surowemu ojcu, żeby pójść na studia i realizować swoje plany. 
(...) Para uwiła sobie gniazdko w mieszkaniu Aysel. Mieszkali razem, chodzili na imprezy, razem się uczyli, byli nierozłączni.
Aż Ziad pojechał do Hamburga studiować budowę samolotów.


Występują: Lena Frankiewicz, Marcin Bosak, Mirosław Mirek Zbrojewicz
Premiera: 1 września 2013, Teatr STUDIO.



Na zdjęciu Lena Frankiewicz,
fot. Roman Przylipiak (zdjęcie z prób do spektaklu)

Teatr powstańczy z okazji obchodów wybuchu Powstania Warszawskiego 1944

W najbliższą niedzielę 28 lipca 2013 r. o godz. 16.00 na podwórzu kamienicy przy ul. Konopczyńskiego 5/7 w Warszawie wystąpi powstańczy teatrzyk "Kukiełki Pod Barykadą". 

Po przedstawieniu w piwnicach odbędzie się projekcja filmu o teatrzyku, który został przygotowany przez Muzeum Powstania Warszawskiego. Zaprezentujemy też koncepcję Muzeum Szpitala Polowego, które ma powstać w podziemiach budynku.

Piwnice, w których w czasie Powstania Warszawskiego działał szpital polowy, będą dostępne do zwiedzania w godz. 16.00 - 20.00.

W niedzielę rozpocznie się też zbiórka publiczna na budowę muzeum. Fundusze będą zbierane do urn oraz będą sprzedawane cegiełki wartościowe. 

Teatr powstał spontanicznie w sierpniu 1944 roku. Pierwszy spektakl obejrzało 16 sierpnia 1944 r. dowództwo Zgrupowania Armii Krajowej „Krybar”. Przez następne tygodnie aktorzy występowali z kukiełkami w bramach i na podwórkach warszawskiego Powiśla i Śródmieścia. Teatr cieszył się taką popularnością, że dawano trzy – cztery spektakle dziennie. Tekst - satyryczną opowieść o powstańczej rzeczywistości - napisali Krystyna Berwińska i Michał Dadlez. W udoskonaleniu rymów pomógł Jan Brzechwa. Lalki uszyła Zofia Czerwosz.

Spektakl 19 sierpnia 1944 r. na Konopczyńskiego 5/7 w Warszawie zgromadził tłum dzieci. Z arch. MPW.

W 2007 roku Muzeum Powstania Warszawskiego, we współpracy z Grupą Teatralną Bez Ziemi, odtworzyło spektakl z 1944 r. Wykorzystano oryginalny tekst, który przetrwał wojenną zawieruchę. Lalki odtworzono na podstawie archiwalnego nagrania fragmentu przedstawienia z 1944 r.

Kamienica przy ulicy Konopczyńskiego 5/7 w Warszawie, gdzie będzie można znów zobaczyć ten spektakl, w dość dobrym stanie przetrwała kataklizm, który przeszedł przez miasto po Powstaniu. Niemieckie bomby nie naruszyły solidnej, żelbetowej konstrukcji budynku.

Dom wybudowano w 1937 roku na zlecenie funduszu emerytalnego pracowników Banku Gospodarstwa Krajowego oraz dwóch inwestorów prywatnych: Wachsmanów i Gliklichowej. Zaprojektował go znany warszawski architekt - Ludwik Paradistal, autor kilku innych stołecznych budynków, które do dziś cieszą oko stylem i wykończeniem.

Kamienica była luksusowa; miała przestronne, wygodne mieszkania, nowoczesne windy, system wentylacji, garaż, a dwa piętra pod ziemią skrywała solidny schron przeciwlotniczy. Solidność konstrukcji sprawiła, że w czasie okupacji dom zajmowali Niemcy.

Po wybuchu Powstania Warszawskiego w kamienicy zorganizowano kwatery dla żołnierzy Armii Krajowej. Na zamkniętym, wewnętrznym dziedzińcu odbywały się codzienne apele, musztra, a w każdą niedzielę – polowe msze święte. 19 sierpnia 1944 r. wystąpiły „Kukiełki Pod Barykadą”.

W sąsiedniej kamienicy z nr. 3 zorganizowano szpital polowy. Gdy we wrześniu 1944 r. niemiecki ostrzał nasilił się, pacjentów przeniesiono w bezpieczniejsze miejsce – do obszernego schronu pod kamienicą nr 5/7. Przez kilka dni przebywało tam prawie 200 osób. Bomby spadające jedna za drugą na dom i okolice nie uszkodziły konstrukcji, a schron przetrwał nienaruszony.

Szóstego września 1944 r. do szpitala weszli Niemcy. Komendant dr Stefan Żegliński wynegocjował z nimi ewakuację. Nie wiadomo, co było bardziej przekonujące – umiejętności negocjacyjne i znajomość języka niemieckiego doktora, butelki koniaku z pobliskiego składu  alkoholi przy Tamce czy też może ostatnie kosztowności zaszyte w ubraniach sanitariuszek. Wszystkich – pacjentów i personel - uratowano. Spotkał ich inny los, niż pozostałe szpitale polowe na Powiślu, które Niemcy z miejsca unicestwiali.

Kilka lat temu kilkoro mieszkańców kamienicy przy Konopczyńskiego 5/7 postanowiło uprzątnąć pomieszczenia , w których działał szpital. Kupili stare szpitalne łóżka, zdobyli powstańcze nosze dla rannych. Co roku, w rocznicę wybuchu Powstania, zapraszają chętnych do zwiedzania.

Z czasem powstał pomysł stworzenia stałej ekspozycji, która byłaby dostępna dla wszystkich chętnych, nie tylko raz w roku.

Los sprawił, że tym tematem zajęłam się ja. W ubiegłym roku powołałam Fundację Warszawskie Szpitale Polowe i staram się doprowadzić do stworzenia w schronie na Konopczyńskiego 5/7 Muzeum Szpitala Polowego.

Fundacja Warszawskie Szpitale Polowe

facebook.com/szpitale1944

Kamienne niebo zamiast gwiazd

Już 1 sierpnia 2013 o godz. 0:00 zobaczymy owoc współpracy reżysera Krzysztofa Garbaczewskiego z dramaturgiem Marcinem Cecko, wszystko w Muzeum Powstania Warszawskiego.

Muzykę do spektaklu tworzy Julia Marcell.



Występują: Justyna Białowąs, Dominika Biernat, Sebastian Łach, Grażyna Misiorowska, Marta Ojrzyńska,

Sebastian Pawlak, Paweł Smagała, Andrzej Szeremeta, Justyna Wasilewska,

Krzysztof Zarzecki, Agnieszka Żulewska i wspaniały tancerz, performer tańca współczesnego -

Tomasz Bazan. 


"Kamienne niebo zamiast gwiazd" to nowoczesna forma teatralna, w której temat historyczny spotyka się z eksperymentem scenicznym.
Spektakl podąża tropem postpamięci, którą Marianne Hirsch (autorka pojęcia) opisuje jako konsekwencję traumatycznego przypomnienia.

Więcej informacji 

Kamienne Niebo w rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego

Spektakl teatralny "Kamienne niebo zamiast gwiazd"


Reżyseria i scenografia: Krzysztof Garbaczewski. Jest to nowoczesny projekt teatralny, w którym historyczny temat spotyka się z radykalnym eksperymentem scenicznym. Inspirując się powieścią Jerzego Krzysztonia „Kamienne niebo”, która o Powstaniu Warszawskim opowiada z perspektywy ukrywających się i uwięzionych w piwnicy cywilów, twórcy – autor tekstu Marcin Cecko i reżyser Krzysztof Garbaczewski - konstruują świat, w którym izolacja, poczucie zamknięcia i desperackie próby przeżycia stają się uniwersalną metaforą funkcjonującą dziś, a to co martwe, powstaje z grobu, by poruszać się wśród żywych.

Marcinowi Cecko oraz Krzysztofowi Garbaczewskiemu, twórcom znanym z nowatorskiego użycia mediów audiowizualnych w teatrze, udało się zaprosić znakomitych artystów młodego pokolenia.

Obsada: Justyna Białowąs, Dominika Biernat, Tomasz Bazan, Sebastian Łach, Grażyna Misiorowska, Marta Ojrzyńska, Sebastian Pawlak, Paweł Smagała, Andrzej Szeremeta, Justyna Wasilewska, Krzysztof Zarzecki, Agnieszka Żulewska

Video: Robert Mleczko/Marek Kozakiewicz
Kostiumy: Svenja Gassen
Muzyka: Julia Marcell
Scenografia: Krzysztof Garbaczewski/Jan Strumiłło
Światło: Jacqueline Sobiszewski
Asystent reżysera: Radosław Mirski
Producentka: Małgorzata Kozioł
Produkcja MPW: Agnieszka Szulejewska, Karolina Mackiewicz


Premiera 1 sierpnia 2013 o godz. 0:00 w Muzeum Powstania Warszawskiego

Polska premiera „Martwej natury w rowie” Fausto Paravidino

Po sobotniej nocy na peryferiach włoskiego miasta znaleziono ciało dwudziestodwuletniej kobiety. Kim jest, i dlaczego została zamordowana? Inspektor Salti musi znaleźć zabójcę, zanim sprawą zainteresują się media, w rozwiązaniu zagadki potrzebuje pomocy miejscowych szumowin. Akcja dramatu rozgrywa się w ciągu kilkunastu godzin od popełnienia przestępstwa.

Biała naga dziewczyna, zamordowana, to sensacyjna wiadomość, a sensacyjne wiadomości zawsze przeszkadzają w prowadzeniu śledztwa. 
„Martwa natura” to kryminał utrzymany w stylistyce filmów Quentina Tarantino czy GuyaRitchiego. Fausto Paravidino wykorzystując znany widzowi schemat z perspektywy kilku bohaterów pokazuje świat, który rozpadł się na kawałki, rzeczywistość pozbawioną punktów odniesienia.

Reżyseria: Malgorzata Bogajewska
Przekład: Monika Woźniak

Światla, kostiumy, scenografia: Justyna Łagowska
Opracowanie muzyczne: Rafał KowalczykRuch sceniczny: Jacek Wazelin
Kierownik produkcji: Mateusz Karoń

Obsada:
Matka - Katarzyna Herman
Chłopak - Sambor Czarnota 
Glina - Sławomir Grzymkowski
Policjant - Tomasz Lipiński 
Dealer - Waldemar Barwiński 
Dziwka - Maria Dejmek 
Narzeczony - Filip Pławiak 
Eliza - Marta Dylewska 

Na pierwszy rzut oka to jest kryminał. Mamy tu wciągającą intrygę, podążamy za śledztwem, zastanawiamy się, kto zabił, ale w przeciwieństwie do zwykłego kryminału, który ogranicza się właściwie do intrygi, tu mamy pęknięcie. Widzimy świat, który się zachwiał, świat przesterowany, bohaterów poznajemy w momencie szaleństwa, po sobotniej, intensywnej nocy, jeszcze pijanych, półprzytomnych. Ten trup staje się dla nich jakimś otwarciem świata ich własnych lęków. Ciekawe jest to, że ten świat za chwilę wróci do swoich torów, nic tu się nie zmieni. Ot, jedna matko będzie żyć bez córki. Widzimy moment wycięty z rzeczywistości, gdzie granica między tym, co realne, żywe, przewidywalne, oswojone, a tym co jest  śmiercią, światem wyjętym z lęków dziecięcych, podszewką życia na moment się zaciera.– mówi o spektaklu Małgorzata Bogajewska

Sławomir Grzymkowski o 'Martwej naturze w rowie'

Jego sztuki bliskie są tradycji czarnej komedii: podejmuje w nich problematykę współczesną, ukazuje dramaty z życia codziennego, znane i zrozumiałe dla każdego z nas, czasami zainspirowane jakimś autentycznym zdarzeniem opisanym w codziennej prasie. Odzwierciedla to także styl dialogu: potoczny, codzienny, dający publiczności wrażenie, że przysłuchuje się autentycznej rozmowie, z jaką można się zetknąć w każdym momencie otaczającej nas rzeczywistości, ale jednocześnie “gęsty”, nasycony znaczeniami i podtekstami, co stanowi szczególnie fascynujące wyzwanie dla tłumacza. - mówi tłumaczka sztuki Monika Woźniak

Zapraszam do Teatru na Woli, ul. Kasprzaka 22, Warszawa 

encyklopedia polskiej psychodelii kamil sipowicz

16.07.2013 godz.18:00 MSN, ul. E. Plater 51, Warszawa

Co zażywał Mickiewicz, a co inni wieszcze? Czy pogańscy Słowianie ćpali więcej niż chrześcijańscy? Jak wiele polska i światowa kultura zawdzięcza substancjom psychodelicznym?

Czy psychodeliki są niebezpieczne dla kapitału? A ty skąd miałeś te grzybki? I czemu się ze mną nie podzieliłeś?

„Encyklopedia polskiej psychodelii” to pierwsze tak wyczerpujące opracowanie na temat zażywania psychodelików na rodzimym gruncie, wydane przez wydawnictwo Krytyki Politycznej. Kamil Sipowicz odkrywa nieznane fakty, przywołuje zapomniane epizody z życia artystów i pisarzy, zagłębią się w słowiańską tradycję. W czasie spotkania w Muzeum z autorem książki rozmawiać będą Tomasz Sikorski i Tomasz Stawiszyński.

kolarze jadą, a wiatry wieją

Herbie Hancock & Jaco Pastorius - Live 1977 - Chameleon

seneka

Niech człowiek nie da się zepsuć przez rzeczy zewnętrzne i niech będzie niepokonanym i podziwiającym tylko siebie, wierzącym w siebie, a na złe i dobre gotowym – artystą życia…

bezczułość

29 i 30.06 - kolejne spetakle Huśtawki, zapraszamy :) 

Bez­czu­łość to nazwa kam­pa­nii spo­łecz­nej łączą­cej dzia­ła­nia naszych ogni­sko­wych ludzi (choć nie tylko) z róż­nych obsza­rów życia: arty­stów, psy­cho­lo­gów, dzien­ni­ka­rzy, mana­ge­rów, nauczy­cieli. Chcemy roz­po­cząć dys­ku­sję o isto­cie rela­cji mię­dzy­ludz­kich, o samot­no­ści, o poszu­ki­wa­niu miło­ści, bli­sko­ści, o alie­na­cji czło­wieka we współ­cze­snym świe­cie, pogma­twa­niu naj­prost­szych ludz­kich potrzeb w wir­tu­al­nej prze­strzeni sub­sty­tu­tów. Chcemy poroz­ma­wiać o tym, jak ważna jest w naszym życiu czu­łość — od pierw­szego przy­tu­le­nia, aż do bli­sko­ści w ostat­niej chwili życia.

Dzia­ła­nia arty­styczne będą pre­tek­stem i zapro­sze­niem do rozmowy.

Roz­po­czy­namy insce­ni­za­cją sztuki Wil­liama Gib­sona „Dwoje na huś­tawce”. Główne tematy, wokół któ­rych spla­tają się losy dwójki boha­te­rów, to poczu­cie osa­mot­nie­nia, tęsk­nota do bli­sko­ści i poszu­ki­wa­nie har­mo­nii w rela­cji z dru­gim człowiekiem.

Pro­blemy, pyta­nia i dyle­maty, które wyła­niają się z tego dra­matu są istotne w dzi­siej­szym świe­cie i na roz­ma­ite spo­soby doty­kają wszyst­kich ludzi. W poszu­ki­wa­niu wła­ści­wej drogi każdy z nas znaj­duje roz­wią­za­nia i podej­muje wła­sne decy­zje. Dla­tego chcemy zapre­zen­to­wać „Dwoje na huś­tawce” w kilku odsłonach. Ten sam tekst zosta­nie zin­ter­pre­to­wany i zain­sce­ni­zo­wany przez róż­nych reży­se­rów i zagrany przez róż­nych akto­rów. Mamy nadzieję, że zaowo­cuje to szer­szym spoj­rze­niem widzów na pro­blemy poru­szane w sztuce i spro­wo­kuje do dyskusji.

W kam­pa­nii spo­łecz­nej Bez­czu­łość chcemy nie tylko sta­wiać pyta­nia poprzez język sztuki, ale rów­nież szu­kać odpo­wie­dzi w dys­ku­sjach z widzami po spek­ta­klu, z udzia­łem mode­ra­to­rów — psychologów.

Zapra­szamy wszyst­kich na pierw­szy spek­takl i roz­mowy po nim. Teatr jest prze­cież miej­scem, w któ­rym jako bar­dzo mło­dzi ludzie uczy­li­śmy się myśleć i wyra­żać uczu­cia. Dziś chcemy pójść tą samą drogą, bo cią­gle czu­jemy się zagubieni.

TR Laszuk

dizajn i rewolucja w teatrze 

W TR Warszawa odbędzie się premiera książki ukazującej długoletnią współpracę Grzegorza Laszuka, jednego z najlepszych polskich grafików, z warszawskim teatrem. W programie wieczoru również rozmowa z twórcą o polskiej szkole dizajnu oraz akcja muzyczna. 
Premiera TR Laszuk już 21 czerwca o g. 19:00, wstęp wolny.

dlaczego zabiłem Polską Szkołę Plakatu

Magdalena Michalik

praca semestralna.