Daj głos. Zabierz głos. Oddaj głos. Głośna. Uwolnij głos. Wypnij język. Otwórz buzię. Głośna. Głosowanie. Z języczkiem. Wspólny język. Głośna. Korespondencja. Z użyciem języka. Z użyciem śliny. Słuchaj. Martwię się o ciebie, bo jesteś zbyt radykalna.
Urodziłam się w Mysłowicach przy ul. Robotniczej. Jako trzecia siostra w pastelowym domu w Starej Suchej. O mojej dziewczynie mówię raczej przyjaciółka. Nie wiem jak powiedzieć matce, że ślubu nie będzie. Mam trójkę dzieci, a mój mąż nas olał – może to i lepiej, bo go nie lubiłam. Wyrastałam w poczuciu, że zostanę prezydentem, ale kiedy podjęłam decyzję o byciu dziewczyną, to zmieniłam zdanie. Jesteśmy poetkami, jesteśmy lesbami, nazywamy się Eileen Myles. Zamierzamy posadzić swoja waginę na fotelu prezydenckim. Mam na imię Zoe, napisałam wiersz „I want a president”. Siedzę w domu, dezynfekuję swoje ubrania po powrocie ze spaceru. Po chleb, który wciąż mam za co kupić. Moi przyjaciele już tu nie przyjadą, może z powodu granic, które się zamknęły, ale raczej z powodu granic, którymi nas podzielono. Chcę przestać się bać, chcę cię dotknąć, chcę ci zaufać. Wyobrażam sobie jak pozbawiam mocy rząd, który nas okłamuje i odbiera nam prawa. Jak rozmawiamy, a nie produkujemy wypowiedzi. Chcę lesbę na prezydentkę. Chcę na prezydentkę osobę, która rozumie, że jej praca to nie zagraniczne wakacje, które odebrała innym kandydujacym w „randce w ciemno”. Chcę wiedzieć gdzie ona jest. Szczerze oddane
Marta Edka Sebastian
„I want a president!” to poemat Zoe Leonard, który wraca przy kolejnych kampaniach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych. Kolejnych wyborach, które utwierdzają jedynie zastany porządek. Poemat Leonard nawiązuje do legendarnej, queerowej kampanii prezydenckiej Eileen Myles, poetki i performerki, która wystartowała w wyborach prezydenckich w USA w 1992 roku. Jej narzędziami były wiersze i manifesty, jej wiece przekształcały się w wieczory poetyckie. Czy w politycznej walce poezja może być radykalną bronią? Po co performować kampanie wyborcze? Kogo reprezentuje osoba niebinarna, lesba, feministka, prezydentka? „Chcę” to manifest wykorzystujący narzędzia kampanii prezydenckiej, rozłożony na części i rozciągnięty w czasie. Seria działań, które w myśl poetki i performerki, Eileen Myles, zmieniają porządek słów politycznych („Change order of political words”). Pierwsza część – plakaty wyborcze (10.05.2020, pierwszy termin – odwołanych – wyborów prezydenckich w Polsce) i druga – wiec wyborczy (26.06.2020, ostatni dzień kampanii w I turze wyborów prezydenckich w Polsce) już się odbyły. Przed nami spektakl – czyli nowa prezydencja. Listy Myles (przywiezione zza oceanu) oraz inspirację do tej pracy zawdzięczamy badaniom Joanny Krakowskiej.
Chcę
17-18 października 2020, godz. 19
Komuna Warszawa / Szkoła
ul. Emilii Plater 31
Warszawa
BILETY ONLINE
Reżyseria: Marta Jalowska
Muzyka: Edka Jarząb
Formy przestrzenne: Sebastian Winkler
Gościnnie: Vala T. Foltyn | Valentine Tanz
Współpraca choreograficzna: Alka Nauman
Kostiumy: Marta Szypulska
Wideo: Ania Płonka
Zdjęcia: Pat Mic
Produkcja: Komuna Warszawa
Projekt prezentowany w ramach sezonu „TEREN WSPÓLNY” HUB KULTURY KW
Zespół kuratorski: Marta Keil, Grzegorz Reske, Tim Etchells
Projekt współfinansowany przez m.st. Warszawa
Marta Jalowska – aktorka, performerka, aktywistka, feministka, absolwentka kulturoznawstwa. Współzałożycielka i członkini feministycznej grupy TERAZ POLIŻ. Współautorka wielu scenariuszy i koncepcji kuratorskich, m.in.: projektu badawczo-popularyzatorskiego „dziwy polskie”, trzech odsłon cyklu „córy warszawskie” (#dziwystołeczne, #100lat i #kobietyrobiądramaty) oraz wystaw „Krem i czekolada. Wystawa wokół wspomnień pracownic fabryk Wedla i Polleny-Uroda”, „Świat poszedł do przodu a nóżki zostały na swoim miejscu”, z okazji 100-lecia wywalczenia przez Polki praw wyborczych i 10-lecia TERAZ POLIŻ i wystawy Sebastiana Winklera “Babcia Tina”. Współzałożycielka i członkini kolektywu Czarne Szmaty (#czsz), z którym redefiniuje przestrzeń publiczną i queeruje narodową symbolikę. Najważniejsze akcje to: „Wolna Polska”, „Nie jesteś sama”, „Pozdrowienia z Lesbos”, „Ułańskie fantazje” i „Orlice/Polska dla Ptaków”. Autorka “Interwału Pokoju” zrealizowanego w ramach Tools for Peace Generatora Malta, poznańskiego Festiwalu Malta. Członkini zespołu filmowego Twin Pics Studio.
Edka Jarząb – performerka, poetka i artystka dźwiękowa. Używa głosu jako tworzywa, poszukuje pokładów przedjęzykowej energii i śladów zdarzeń w pamięci ciała, które odczytuje i przetwarza z pomocą elektroniki. Autorka tekstów o głosie kobiet-Innych w sferze publicznej, o słuchaniu jako narzędziu słabego oporu. Swoje działania dźwiękowe: warsztaty i słuchowiska, spacery i interwencje prezentowała na wielu festiwalach i wystawach w Polsce i zagranicą. Prowadziła gościnne wykłady w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych w Warszawie, Akademii Sztuk Pięknych ENSBA w Lyonie, ASP w Gdańsku, University of Music and Performing Arts w Grazu. Tworzy przestrzenie dźwiękowe w filmie, w teatrze i w teatrze tańca. Razem z artystką dźwiękową FOQL rozwija improwizowany elektroakustyczny live act Mother Eart’s Doom Vibes. Współtworzy społecznościowe Radio Kapitał. Sebastian Winkler – twórca obiektów wizualnych, rzeźb, obrazów, instalacji i form wideo. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Współkuratoruje wystawy i wydarzenia. Związany z Instytutem Badań Przestrzeni Publicznej. Traktuje nieporadność, fuszerkę i partactwo jako queerowe strategie rozpychania wyobraźni.
| 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz